یادداشت زیر نوشته «حسن باقری دهنویی» از دبیران پیشین در انار است. وی که در حال حاضر از دبیران یزد است این یادداشت را به مناسبت سالروز درگذشت علامه طباطبایی نوشته است.
۲۴ آبان ۱۳۶۰ علامه سید محمد حسین طباطبایی ، مفسر بزرگ قرآن و فیلسوف شهیر درگذشت. او زاده تبریز بود. وی نویسنده کتاب مشهور و گران سنگ تفسیر المیزان بود که در یکی از معروف ترین قسمتهای آن، کوروش را با استنادات تاریخی و روایی ، همان ذوالقرنین می‌خواند.
علامه طباطبایی دو اثر شاخص دارد، که بیشتر از سایر آثار وی مورد توجه قرار گرفته‌است.نخست تفسیر المیزان است، که در ۲۰ جلد و طی ۲۰ سال به زبان عربی تألیف شده‌است.
در این تفسیر، از روش «تفسیر قرآن به قرآن» استفاده شده‌است و علاوه‌بر تفسیر آیات و بحث‌های لغوی در بخش‌هایی جداگانه با توجه به موضوع آیات مباحث روایی، تاریخی، کلامی، فلسفی و اجتماعی نیز دارد. این اثر به دو شکل منتشر شده‌است: نخست در چهل جلد، و سپس، در ۲۰ جلد. این اثر توسط سیدمحمد باقر موسوی همدانی به زبان فارسی ترجمه شده‌است.اثر مهم دیگر او اصول فلسفه و روش رئالیسم است. این کتاب شامل ۱۴ مقالهٔ فلسفی است، که طی دهه‌های ۲۰ و ۳۰ شمسی تألیف شده و توسط مرتضی مطهری و با رویکرد فلسفهٔ تطبیقی شرح داده شده‌است. این کتاب نخستین، و یکی از مهم‌ترین کتاب‌هایی است که به بررسی مباحث فلسفی، با توجه به رویکردهای حکمت فلسفی اسلامی و فلسفهٔ جدید غربی پرداخته‌است.
از دیگر اتفاقات دوران علامه ، آمدن هانری کوربن (فیسلوف مشهور) از فرانسه به ایران و ملاقات با علامه طباطبایی در قم و تهران است. این ملاقات‌ها که باعث شکل گیری حلقه فلسفی مهمی در آن دوران می‌شود، به همت هانری کوربن تشکیل شد و بسیاری از فلاسفه بعدی ایران معاصر به همراه کوربن در محضر علامه طباطبایی به فلسفه آموزی و مباحث علمی سنگین فلسفی پرداختند.
حسن باقری دهنویی