بهاره علیرضایی: هموطن خوزستانی‌ام می‌میرد بس که هوا ندارد…
وضع فجیع و اسف‌بار هوای خوزستان و صبر ایوب‌وار مردمش؛ گویا دیگر برای مسئولان و آنان که باید کاری کنند عادی شده و قرار نیست فکری به حال این روزهای آن کنند.
مردم خوزستان با هر دم خاک نفس می کشند همان خاکی که روزی جوان و خون دادند برایش…
ریه ها و شش های مردم وطنم مملو از خاک است و سینه هایشان پُر از غم و اندوه…
مردم وطنم از قطعه های آهن که برق را از کار انداخت سخت ترند.
باور کنید قلب ما هم،چون ریه های شما به هنگام تنفس خاک به درد می آید؛اما چه می توان کرد؟
که دست مردم از چاره کوتاه است.
و آن ها هم که می توانند و باید نیز با برخی استدلالات و توجیهات راهی به پیش نمی برند؛گویی خوزستان جزئی از کشورمان نیست.
امروز می گرییم به مظلومیتی که دارید.
به رنج و سختی که تقدیر اینچنین رقم زد که از همان ابتدا شما جور آن را بکشید.
به استقامتتان که از آن اول ایستادید و خون دادید،برای این خاک و حال روی همین خاک غم و سختی تان را می نگارید شاید آنان که باید ببیند و دلشان به درد آید بلکه کاری کنند.
به خدا هموطنانم زجر می کشند از بی هوایی…
