سرباز‌ها به خانه نرسیدند و همه عزادارند. همه سلفی آن‌ها را اشتراک می‌گذارند. از صغیر و کبیر پیام تسلیت می‌دهند.
همه و همه شریک غم هم هستند، اما یادمان باشد هر هفته تعدادی از سربازان دوره آموزشی شان تمام می‌شود و باید به خانه بروند، یادمان باشد جاده‌های ما استاندارد نیستند، یادمان باشد پلیس راهور شب‌ها نظارتی بر جولان برخی رانندگان عجول ندارد، یادمان باشد اتوبوس را اگر در سرعت خاموش کنند، جی پی اس کنترل سرعتش از کار می‌افتد و دیگر تخلفش ثبت نمی‌شود، یادمان باشد سربازان بیمه عمر مناسب ندارند…
همه ما روزی می‌میریم، اما برخی مرگ‌ها به خاطر عجله، نبود زیر ساختهای مناسب و مسایلی است که مسئولین قبل از اینکه مجبور به پیام تسلیت شوند، مجبور و موظف به پیشگیری آن هستند.
و همهٔ ما هم مسئولیم هر وظیفه اجتماعی که داریم به حقوق دیگران احترام و خود را به رعایت آن و رعایت قانون موظف بدانیم تا جوانانمان و همه از زندگی که حق اولیه همهٔ مخلوقات خداست محروم نشوند. سربازانمان زنده باشند و مجبور نباشیم با دیدن سلفی آن‌ها بگوییم؛ آه! چه سربازان مردهٔ خوبی…
فرشید خدادادیان
